قطره ، دلش دریا می خواست. خیلی وقت بود که به خدا گفته بود. هر بار خدا می گفت: از قطره تا دریا 

راهی است طولانی، راهی از رنچ و عشق و صبوری . هر قطره را لیاقت دریا نیست. قطره عبور کرد و

گذشت، قطره ایستاد و منجمد شد ، قطره روان شد و راه افتاد و به آسمان رفت.

هر بار چیزی تازه از رنج و عشق و صبوری آموخت. تا روزی که خدا گفت : امروز روز توست،

روز دریا شدن. و خدا قطره را به دریا رساند. قطره طعم دریا را چشید و طعم دریا شدن را.

روز دیگر قطره به خدا گفت: از دریا بزرگ تر، از دریا بزرگ تر هم هست؟

خدا گفت : آری هست. قطره گفت : پس من آن را می خواهم . بزرگ ترین را ، بی نهایت را .

خدا قطره را برداشت و در قلب آدم گذاشت و گفت : این بی نهایت است ، آدم عاشق بود ،

دنبال کلمه ای می گشت که عشقش را توی آن بریزد . اما هیچ کلمه ای توان سنگینی عشق را نداشت .

  قطره از قلب عاشق عبور کرد. آدم همه عشقش را توی یک قطره ریخت . وقتی قطره از چشم عاشق

چکید خدا گفت: حالا  تو بی نهایتی ...